Корените на конфликтот околу планинската област Нагорно-Карабах датираат од 1923 година, кога советските комунистички власти ја даваат на Азербејџан и покрај тоа што во тоа време во неа живеат 96 проценти Ерменци.
Тоа не беше голем проблем, додека не почна распаѓањето на Советскиот Сојуз, кога стана јасно дека ќе се појават независни држави. Ерменското население на Нагорно-Карабах сакаше да остане во татковината, што беше потврдено на референдум, а Азербејџан се обиде да ја укине автономијата и регионот целосно да го стави под контрола. Избувна војна, која траеше од 1988 до 1994 година, а во 1991 година регионот се самопрогласи за независен под името Арцах со главен град Степанакерт.
Со својата стратешка положба, Арцах, низ кој поминуваат меѓународни нафтоводи и гасоводи во граничната зона меѓу двете земја, има околу 11.000 квадратни километри и 150.000 население.
Ерменија има околу 3 милиони жители. Азербејџан е економски посилен, има гас и нафта, има речиси трипати повеќе жители од Ерменија и добива огромна помош од етнички и историски блиската Турција.
Според последните информации, во регионот Нагорно-Карабах се водат жестоки битки меѓу ерменската и азербејџанската армија. Претставник на Министерството за одбрана на Ерменија изјави дека се убиени околу 200 азербејџански војници. Билансот на ерменската страна е помеѓу 20 и 30 убиени (според различни извори) и над 100 ранети. Воена состојба е прогласена во двете земји. Во Ерменија, во регионот Нагорно-Карабах, се мобилизираат и резервисти.
Претседателот на самопрогласената Република Арцах, каде се наоѓа регионот Нагорно-Карабах, Арајик Харутјунјан, рече дека азербејџанската армија за време на нападот користела турски авиони F-16 кои веќе еден месец се наоѓаат во Азербејџан заради воени вежби.
Според Спутник, тоа е доказ дека Азербејџан користи најмодерно оружје, кое ѝ е на располагање на турската армија.
Москва, Вашингтон и Брисел бараат итно да се стави крај на конфликтот. Според нив, најважно е да се остави оружјето за двете страни да се вратат на преговори и да се бараат дипломатски и политички решенија во рамките на Групата од Минск, ОБСЕ и ОН, со мировно посредништво на Европската Унија и Русија.
