Израелско-палестинските конфликти се присутни во јавноста веќе неколку децении, и покрај бројните активности за решавање на проблемот, прашањето за палестинската територија и проширувањето на нелегалните израелски населби останува „камен на сопнување“ за сите засегнати.
Иако последниот израелско-палестински конфликт се претвори во судир меѓу припадниците на движењето Хамас и израелската армија, коренот на проблемот е иселувањето на палестинските семејства од источен Ерусалим, со што Израел само ја продолжи политиката што властите на оваа земја ја спроведуваат со децении.
До официјалното формирање на државата Израел, територијата на Палестина беше всушност мандатна територија на Велика Британија, која владееше со овој дел од 1917 година до 1948 година. Во тоа време, на палестинската територија доминираше арапското население, кое живееше во областа наречена Палестина.
Меѓутоа, со формирањето на државата Израел во 1948 година, се појавија првите проблеми во рамките на палестинско-израелската заедница, што ја предизвика првата Арапско-израелска војна, која заврши во 1949 година. Во периодот од 1947 до 1949 година беа презентирани повеќе планови за решавање на проблемот на територијата. Веројатно најпознатиот план е тој на Обединетите нации, позната и како Резолуција 181.
Планот предвидува поделба на палестинската територија на претежно израелски територии и области контролирани од арапското население. Иако еврејската заедница се согласи со предлогот, арапските претставници го отфрлија предлогот, сметајќи дека со тоа се загрозува и правото на самоопределување.
Од тој период, тензиите во Израел станаа постојани, а веќе во 1956 година следуваше кризата во Суецкиот Канал, што беше вовед во многу поголем конфликт во 1967 година со Израел од една страна и Египет, Сирија и Јордан од други.
Од конфликтот што стана познат како Шестдневната војна, најмногу профитираше Израел, кој ја презеде контролата над Синајската Висорамнина и Појасот Газа од Египет, Западниот Брег и Источен Ерусалим од Јордан и Голанската висорамнина од Сирија.
Токму овој период ја означи супериорната позиција на израелската армија над другите држави и нејзиното проширување во Појасот Газа и на Западниот Брег, што всушност претставуваше почеток на употребата на терминот „окупирана територија“. Убедливата победа во Шестдневната војна, исто така, предизвика голем број националистички идеи кај израелското население, кои беа засновани на „правото“ на израелскиот народ да ги прошири своите територии во областите под палестинско управување.
Овој конфликт беше проследен неколку години подоцна од војната Јом Кипур, која заврши со низа преговори меѓу Египет и Израел, од кои најпознат беше веројатно оној што се одржа во Камп Дејвид во 1978 година.
Иако во тој период беше побарано од Израел да се повлече од Западниот Брег и Појасот Газа, ова прашање остана нерешено до крајот на преговорите, што всушност беше почеток на сагата за палестинските територии.
Во тој период, според официјалните податоци, проширувањето на израелските територии од појасот Газа и Западниот Брег протерале речиси 300 000 Палестинци од нивните домови.
Дури и по период на бурни односи во текот на 60-тите и 70-тите години на 20 век, израелско-палестинските односи беа обележани со конфликти и во доцниот 20-ти и во почетокот на 21-от век.
Незадоволството на Палестинците од недостаток на решенија поврзани со прашањето за палестинските територии растеше во текот на осумдесеттите и деведесеттите години, што доведе до започнување на Првата Интифада, која беше прекината со договорот од Осло, што доведе до воспоставување на палестинско самостојно -владина.
Сепак, дури и во последниот период на палестинско-израелски односи, преовладуваат скоро истите проблеми, чии корени се всушност во Шестдневната војна.
Покрај дополнителната сегрегација на жителите, што беше одредено со изградба на ѕид околу палестинските населби на Западниот Брег, Нетанјаху во последните неколку години неколку пати дозволуваше изградба на нелегални населби во Израел во областа на Западниот Брег.
Многумина ги протолкуваа потезите на Нетанјаху само како продолжение на политиката за припојување на овој дел од територијата, за што Израел тврди дека има историско право.
Иако досега се пријавени бројни повреди на човековите права преку изградба на нелегални населби во областа, израелските власти најавија изградба на илјадници нови објекти. Израел досега има изградено повеќе од 280 населени места во областа, а на сите жители им се нудат голем број поволности, вклучително и даночни и други економски привилегии.
И покрај фактот дека изградбата на овие населби крши многу права и слободи на палестинскиот народ, израелските власти истакнаа дека немаат намера да се откажат од изградбата на објекти, што само го продлабочи повеќедеценискиот проблем кој не го губи своето значење.
