Постојат три различни видови на затемнување на Сонцето кои се случуваат на небото.
Затемнувањето на Сонцето и на Месечината зависи од периодот на минување на Месечината низ нејзините фази (синодичка месечина), периодот на минување на Месечината низ јазолот (нодски, односно орбитална месечина) и периодот на поминување на Сонцето низ соодветниот јазол на месечевата патека (еклиптична, односно орбитална година).
Затемнување на Сонцето се случува кога Месечината е поставена помеѓу Сонцето и Земјата и го прикрива Сонцето од набудувачите на Земјата.
- Тотално затемнување на Сонцето се случува кога Месечината целосно го прикрива Сонцето.
- Делумно затемнување на Сонцето настанува кога Месечината затскрива само дел од дискот на Сонцето.
- Прстенесто затемнување се случува кога очигледниот дијаметар на Месечината е помал од сончевиот, така што може да се види светол прстен од Сонцето околу дискот на Месечината.
Уште Халдејците имале утврдино дека периодите од 223 синодички месеци, 242 нодални месеци и 19 години на затемнување речиси целосно се совпаѓаат. Секој од овие периоди има 6.585 денови и неколку часа (6.585,321124 денови), или 18 години и 11,3 дена (ако периодот опфаќа пет престапни години). Овој период го нарекле сарос, а тој е важно поради практични причини, бидејќи после него Сонцето и Месечината повторно се ставаат во скоро истите позиции, а затемнувањата во еден период на сарос се повторуваат на истиот датум во следниот период на сарос.
Оваа совпаѓање трае нешто повеќе од илјада години, по што, поради мало отстапување во секој период на сарос, започнува нов циклус на затемнувања.
