Сушац, осамен камен во Јужниот Јадран, нуди средба со природата каква што ретко се доживува - сурова, искрена и величествена.
Во средината на Јадранот, има остров кој нема да го најдете на разгледници, но ќе го носите во срцето засекогаш ако макар и еднаш го посетите.
Тоа е Сушац, осамен камен во синилото, далеку од копното, цивилизацијата и секојдневната бучава. Остров каде што, официјално, живее само еден човек - чуварот на светилникот, и кој повремено, иако од другата страна, е придружуван од овчар кој носи овци на пасење.
За Сушац велат дека е место каде што денот не го мерите по часови, туку по ритамот на ветерот и шепотот на брановите.
Не е лесно да се стигне до Сушац. Потребни се повеќе од два часа за со рибарски чамец да се стигне до него од Ластово. Но, штом ќе стапнете во тоа сино море, сфаќате дека се впуштате не само во патување низ просторот, туку и низ себеси.
Од далечина, Сушац изгледа како осамено парче карпа, фрлено во морето. Од едната страна се издига во рид, додека од другата стрмно се спушта во морето. Постојат само две места каде што можете да пристапите. Има 4,03 км² со 16,4 км брег. Над сè, како тивок чувар на човекот над природата, стои голем светилник - сведок на вековите, бурите и осаменоста.
Во малиот залив каде што се закотвуваат чамците, посетителите го чекаат фенерџијата, човекот што живее на островот еден месец, а потоа се враќа дома на месец дена.
„Сè што му е потребно на човек е на приземјето - кујна, спална соба, бања. Струјата доаѓа од генератор, водата се штеди, а вечерта е исполнета со вечера, пијалаци и приказни на дијалект, додека сонцето исчезнува зад морската линија“, го опишува светилникот посетителот В.А..
Светилничарот на посетителите им нуди различни домашни производи. Во случајот на В.А., му понудил диња.
„И навистина, се чувствувате како да сте влегле во куќата на стар пријател, само што оваа куќа е среде никаде“, вели тој.
Како што истакнува В.А., ноќта на Сушац е посебна.
„Толку тивко што можеш да го чуеш сопствениот здив. Светлата на далечните острови трепкаат како ѕвезди на хоризонтот. Тоа е чувство на бесконечност. Мир и страв во исто време. Свет кој застанал и те оставил да дишеш“, продолжува тој.
Утрото пристигнува нежно. Петел ќе запее, животните слободно шетаат по островот, бидејќи нема сообраќај ниту опасност.
„Само ветерот, морето, каменот и ти. По белите патеки од кршен камен, низ ниска вегетација и мирисот на сол, денот започнува без брзање.“
На крајот, светилничарот со стар трактор ги враќа посетителите до чамецот, „како да не го вози машина, туку инстинкт“, се сеќава В.А..
И кога повторно ќе се качите на пловилото за враќање, останувате со чувство што е тешко да се пренесе со зборови - на Сушац навистина сте на крајот на светот.
„Сè што го нарекуваме секојдневен живот останува далеку зад себе, а пред вас е мирот. Чистата тишина. Вистината на природата. И човек кој, во тој свет без толпи, и натаму ја чува светлината“, заклучува В.А. за EUpravo zato.
Сушац официјално се наоѓа во Јужниот Јадран, југозападно од островот Ластово и ѝ припаѓа на Хрватска. Оддалечен е повеќе од 20 километри од брегот, па затоа често е обвиен во магла и опкружен со моќни морски струи, што го отежнува пристапот и е уште помистериозен. Иако денес ненаселен, освен чуварот на светилникот, островот има долга поморска историја, служејќи како обележје за бродовите пред векови.
Една од локалните легенди вели дека островот го добил своето име затоа што на него нема извори на свежа вода - сè мора да се донесе.
Затоа бил наречен Сушац, што значи „сув“. Но, токму таа суровост и изолација му дале посебен карактер.
Многумина веруваат дека островот е исполнет со енергија што го прочистува духот, бидејќи кога ќе останете сами на Сушац, сè неважно се остава зад себе, а она што сте останува со вас.
