На денешен ден, 21 септември, во 1958 година, роден е Милан Младеновиќ, момчето од вода, фронтменот на најлегендарниот бенд од поранешна Југославија, „Екатерина Велика“.
Во ноември ќе се навршат 26 години од неговата прерана смрт, но неговото дело, музика и зборови се уште живи во срцата на неговите обожаватели, меѓу кои и млади луѓе кои не биле ни родени кога тој почина, но ја чувствуваат моќта на неговата уметност.
Осумдесеттите и девесеттите не беа толку романтичи времиња како што изгледа од денешна перспектива, особено во југословенските простори. Кога подобро ќе размислиме, нема деценија на Балканот за која може да се зборува и присетува со мир и спокој. На своја кожа тоа најдобро го почувствуваа уметниците од „новиот бран“, во кои спаѓаше Младеновиќ и неговите колеги од „ЕКВ“.
На денот на неговиот роденден, се потсетуваме на дел од неговите најмудри изјави, од кои дел, за жал, уште важат и денес.
За неговата уметност, тој велеше: „Никогаш не знам во кој правец ќе заминам. Доволувам емоциите да ме повлечат и со себе и просто да ме втурнат во некои нешта за кои претходно не сум размислувал.“
„Мојата музика е онолку мрачна колку што се темни случувањата околу нас. Ако ја погледнеш нашата политичка и економска ситуација, нема да видиш ниту едн зракче сонце. Во такви околности, јас не можам да пеам песни за веселење и потскокнување, бидејќи тоа не е во склад со мојата личност. Ако некому така му е полесно, тогаш нека ја класифицира мојата музика како темновиолетова“, зборуваше легендарниот музичар.
Во неговото последно интервју за неделникот Intervju, Младеновиќ на прашањето дали времињата се менуваат, по малку злокобно одговори:
„Времињата се менуваат, како не. Но, засега се менуваат на полошо!“, и се чини дека да беше жив денес исто би одговорил на ова прашање.
„Животот станува невозможен. Страшно е само што луѓето не се бунат за тоа. Секој се плаши да не изгуби некој основен минимум што сепак досега му беше загарантиран, а сега и тој минимум престанува да постои. Многу сум разочаран од луѓе кои дозволија да ги погребаат, и морално и човечки, дозволија пријателите да ги изневерат, тие да ги изневерат пријателите и браќата и сѐ живо и сето тоа да заврши во едно општо калиште. Денеска зборувавме за тоа како ти дојде тука и како јас ги видов децата кои еден час чекаа трамвај за да стигнат на училиште, а не го дочекаа. Сѐ ми наликува на чекање на некој трамвај што треба да се појави, а всушност треба да се направи нешто конкретно, така што е страшно сето тоа заедно: колку се луѓето неангажирани и колку е тој основен минимум поважен од човечкото достоинство кое е сѐ подлабоко во калта.“
Во интервју за TV Poster од 1992 година, Младеновиќ рече:
„За крај би кажал само дека во ниту еден случај не ми е жал што сите овие години ги потрошив на една толку несериозна работа како рокенролот и мислам дека почесно и поискрено не можев да ги потрошам тие години.“
