Научниците открија досега невидени типови на кристали во прашината од метеор што експлодираше над Чељабинск во Русија пред девет години.
На 15 февруари 2013 година, вселенска карпа со дијаметар од 18 метри и тешка 12.125 тони влезе во атмосферата на Земјата со брзина од околу 66.950 км/ч. За среќа, не погоди ниту една област, туку експлодираше дваесетина километри над Чељабинск; оставајќи зад себе бришење прашина од ситни метеорити.
Тоа беше најголемата експлозија од ваков вид од катастрофата во Тунгуска во 1908 година. Експлодирала со сила 30 пати поголема од атомската бомба во Хирошима, пишува Live Science.
На видеата од настанот се гледа како метеорот гори во блесок светлина што накратко беше посветла од Сонцето, проследено со моќен звучен удар кој ги скрши прозорците на околните куќи и оштети згради.
Во новото истражување, научниците анализирале прашина од метеорит, односно некои ситни фрагменти што останале по експлозијата. Имено, метеорите при согорувањето создаваат мала количина прашина. Овие ситни зрна е многу тешко да се најдат бидејќи се премногу мали или се расфрлани од ветрот или паѓаат во водата.
Сепак, по експлозијата на метеорит во Чељабинск, огромен облак од прашина лебдеше во атмосферата повеќе од четири дена пред конечно да се спушти на површината.
Кога ја анализирале прашината, експертите пронашле досега непознати типови на кристали. Една од овие мали структури се случи да се најде токму во центарот на микроскопската подготовка. Прашањето е дали научниците би го забележале ако беше на друго место.
По дополнителна анализа со електронски микроскопи, научниците пронајдоа многу повеќе од овие кристали и спроведоа подетални тестови. Кристалите имаа две различни форми; квази-сферични и шестоаголни, од кои и двете имаа „уникатни морфолошки карактеристики“, според експертите.
Понатамошната рендгенска анализа откри дека кристалите се направени од слоеви на графит, форма на јаглерод што најчесто се користи во моливи, опкружувајќи го централниот нанокластер во срцето на кристалот. Научниците веруваат дека најверојатните кандидати за овие нанокластери се: бакминстерфулерен (C60) или полихексациклооктадекан (C18H12); молекула направена од јаглерод и водород.
Тимот верува дека кристалите се формирале во услови на висока температура и висок притисок што се случиле кога метеорот изгорел, иако точниот механизам зад нивното формирање сè уште е нејасен.
Во иднина, научниците се надеваат дека ќе најдат примероци од метеоритска прашина од други вселенски карпи за да видат дали овие кристали се вообичаен нуспроизвод од распаѓањето на метеорите или се единствени за експлозијата во Чељабинск.
Истражувањето Exotic carbon microcrystals in meteoritic dust of the Chelyabinsk superbolide: experimental investigations and theoretical scenarios of their formation беше објавено во The European Physical Journal Plus.
