Сместен на источната половина на островот Јамајка, во близина на Кингстон, се наоѓа градот Порт Ројал.
Да се најдете таму денес, можеби нема да забележите нешто посебно. Пустата тврдина што гледа кон океанот, со неколку кафулиња и видиковец, изгледа питома и тивка. Сепак, историјата на местото е многу поинаква - и е скриена под морето.
Некогаш, сè тука вриело од живот - алкохол, злато, коцкање, корупција, проституција, робови, пирати... Сето ова придонесе за прекарот што Порт Ројал го носеше со децении: најгрешниот град во светот.
Не поминало многу време откако Колумбо бил маѓепсан од Јамајка кон крајот на 15 век, до нејзиното потпаѓање под англиска власт во 17 век. Потоа започнало ненадејното лансирање нагоре.
Порт Ројал бил природно пристаниште кое можело да прими 500 бродови. Станал најголемиот град на Карибите полн со можности - за припадници на различни слоеви на животот. Богатите Англичани го имале своето богатство со продажба на робови во пристаништето, а имало и пирати кои постојано ги напаѓале и ограбувале шпанските бродови на соседните острови.
Својата неславна репутација ја стекнал не само поради пиратите, туку и поради огромните количини алкохол, акумулацијата на злато, кичестиот приказ на богатство и дамите со „лесен морал“.
Една четвртина од градот се состоел од кафулиња и бордели, а се раскажува дека пиратите трошеле повеќе на пијалоци и жени за еден ден отколку што еден селанец заработувал во текот на целата година. Сепак, тоа брзо ги довело до просјачки стап.
За хаосот што владеел таму, сведочи и фактот дека во 1675 година, пиратот Хенри Морган станал гувернер на пристаништето. Се чинело дека ништо не е невозможно и дека градот е на врвот на светот...
Утрото на 7 јули 1692 година, силен земјотрес со јачина од 7,5 степени според Рихтеровата скала ја погодил Јамајка.
Имајќи предвид дека голем дел од пристанишето бил изграден на трусно подрачје, градбите речиси целосно се срамниле со земјата, а она што останало било однесено од цунамито што следело по земјотресот. Околу 2.000 луѓе загинале, а локалните гробишта се лизнале во морето.
Едмунд Хит бил еден од преживеаните кој во тоа време бил на брод и видел сè од далеку. Тој го напишал ова: „Земјата се отвори и ги проголта луѓето пред моите очи. Морето се издигна над ѕидовите и сфатив – невозможно е да се побегне“.
Оние што преживеале сметале дека тоа е Божја казна.
И покрај трагедијата, пиратите продолжиле да грабнуваат и киднапираат шпански бродови во следните 50 години. Сепак, природата продолжила по свое: избувнале пожари, земјотреси, урагани... Англичаните конечно се откажале од пристаништето, се спакувале и си заминале дома.
Поголемиот дел од градот од 17 век денес е на дното на морето. Бидејќи не пропаднал на големи длабочини, на почетокот на 20 век, посетителите сè уште раскажуваа за видливи покриви и делови од градот кои морничаво излегуваа од водата, а нуркачите ги обиколуваа неговите улици - под вода.
