Два прста што речиси се допираат, а чија симболика ја претставува љубовта на Отецот, но и јазот меѓу божественото и човечкото.
Во 1508 година Микеланџело Буонароти имал 33 години. Немал искуство во фрескоживописот, но по барање на папата Јулиј II морал да наслика таван од 600 метри квадратни, висок 18 метри. Кога конечно завршил со сликањето во 1512 година, секој што се нашол под сводот на Сикстинската капела останувал без здив.
Во центарот на композицијата се девет сцени од книгата „Битие“: создавањето на небото и земјата, Адам и Ева, приказната за Ное. Но и фреската Создавањето на Адам, каде Бог се обидува да ја допре раката на човекот. Со текот на времето, ова ремек-дело станало едно од најпознатите слики во историјата на светското сликарство.
На неа се гледа како Бог, носен од ангели, ја пружа раката. Додека зад него стојат голи фигури, од кои една според многу историчари на уметност е и Ева. За разлика од нивните љубопитни очи, тука е Адам, кој лежи на Земјата и навидум едвај ја подава раката за да ја прими „животната искра“ од Бога.
Иако главниот дел од композицијата го сочинуваат Бог на овал од едната страна и Земјата со Адам од другата страна, меѓу нив е синото небо на кое се наоѓаат рацете. Всушност, тоа е точката каде што се спојуваат двете енергии и го претставува делот каде симболично стои љубовта на Отецот и вечниот јаз меѓу божественото и човечкото.
