На површината на Сонцето се појави уште една огромна „дупка“ која до петок би можела да лансира силни и брзи соларни ветрови кон Земјата.
Станува збор за коронална шуплина, област каде што короната е потемна, постудена и има помала густина на плазмата. Оваа шуплина често е извор на силни соларни ветрови, феномен што ги носи честичките од Сонцето и ги засипува другите небесни тела во Сончевиот Систем, вклучувајќи ја и нашата планета.
Овие ветрови може да ги оштетат сателитите, но и да создадат неверојатно светла поларна светлина, што е спектакл на кој многумина со нетрпение очекуваат. Ова е втора коронална шуплина што се манифестира на Сонцето во последните неколку дена. Само што првата празнина почна да се оддалечува од нас, се појави нова. Претходната имаше пречник 30 пати поголем од Земјиниот, додека овој е нешто помал - меѓу 18 и 20 Земјини дијаметри.
Короналните шуплини се прилично честа појава, но тие обично се формираат на поларните краеви на Сонцето, од каде што ги камшикуваат ветровите во далечната вселена. Но, како што нашата ѕвезда се приближува до соларниот максимум, веројатноста таа да се појави во близина на екваторот на Сонцето се зголемува. Сончевите циклуси имаат огромно влијание врз Сончевиот Систем, а експертите веруваат дека најверојатно се поврзани со сончевото магнетно поле.
На секои 11 години, магнетните полови на Сонцето се менуваат, северот станува југ и обратно. Оваа ситуација се совпаѓа со она што е познато како соларен максимум, кога Сонцето емитува најмногу блесоци и коронални масовни исфрлања (CME) и има најмногу сончеви дамки.
После тоа, следува период на смирувачка активност, а потоа повторно започнува периодот на соларниот максимум. Сега нашата ѕвезда е токму во таа фаза, 25-та откако почнавме да бележиме.
„Бидејќи шуплината се формира на екваторот, речиси сигурно ќе видиме брз соларен ветер на Земјата во рок од неколку дена“, изјави физичарот Метју Овенс од Универзитетот во Ридинг за Business Insider.
Короналните шуплини се нешто како сончеви дамки. И двата феномени се всушност потемни и поладни предели од остатокот од сончевиот диск. За разлика од короналните шуплини, сончевите дамки се области каде што сончевото магнетно поле е исклучително силно, а магнетните линии се искривени.
Короналните шуплини имаат послободни магнетни линии кои се отворени и не се навиваат назад кон Сонцето, дозволувајќи му на сончевиот ветер слободно да дува во пространоста на вселената со големи брзини (поголеми од 800 километри во секунда).
„Оваа коронална шуплина нема особено фасцинантен облик. Но, интересна е поради нејзината положба. Се сомневам дека помеѓу петок навечер и сабота наутро Земјата ќе биде погодена од соларен ветер. Ако биде ориентирана на југ, таа поверојатно е дека ќе имаме шанса да го набљудуваме небесниот спектакл, но сè уште не знаеме како ќе се развиваат работите“, изјави физичарот Даниел Вершарен од Универзитетскиот колеџ во Лондон.
Кога изминатата недела екстремно светлите полови светлина го осветлија ноќното небо, кое на некои места достигна многу поблиску до екваторот од вообичаено, короналната празнина беше свртена кон Земјата, што создаде голема геомагнетна бура и го засили ефектот на поларната светлина.
Во случајот со оваа нова шуплина, тешко дека ќе ги видиме истите фасцинантни феномени како минатиот пат, што е од една страна лоша вест за љубителите на поларната светлина, но добра вест за сателитите, инфраструктурата и радиокомуникацијата.
