Истражувачите при Медицинскиот универзитет во Виена (МедУни Вин) утврдија дека ситните честички пластика стигнуваат и до мозокот.
Истражувањето, чии резултати се објавени во стручното списание Nanomaterials, било спроведено на животински модел со орални дози на микропластика и нанопластика од полистирен, широко распространет вештачки материјал кој меѓу другото се користи и за пакување на храна.
Откриено е дека ситните честички може да се откријат во мозокот веќе два часа по консумирањето. Начинот на кој микропластиката и нанопластиката ја пробиваат крвно-мозочната бариера претходно беше непознат во медицината.
Со помош на компјутерски модели, виенските научници откриле дека одредена структура на површината е клучна за преминување на пластичните честички во мозокот. Крвно-мозочната бариера е важна клеточна граница која го штити мозокот од навлегување на токсини и патогени. Слична заштитна бариера како мозокот има и цревото - цревната слузница, која, како што е откриено преку научни истражувања, може да ја преминат мали пластични честички.
Честичките од нанопластика и микропластика во дигестивниот систем се поврзани со локални воспалителни и имунолошки реакции и со појава на рак. Пластичните честички во мозокот би можеле да го зголемат ризикот од воспаленија, невролошки проблеми или дури и невродегенеративни болести како Алцхајмерова или Паркинсонова болест, а итно се потребни дополнителни истражувања во оваа област, нагласија научниците од Медицинскиот универзитет во Виена.
Пластичните честички помали од 0,001 милиметар се нарекуваат нанопластика, а оние до 5 милиметри се нарекуваат микропластика и се видливи со голо око. Нанопластиката и микропластиката влегуваат во нашиот синџир на исхрана, меѓу другото, од амбалажниот отпад.
Како што покажа истражувањето, лицето кое пие дневна препорачана количина од 1,5 до 2 литра вода годишно внесува 90.000 мали пластични честички. Луѓето што пијат вода од чешма се во малку поповолна положба, па внесуваат околу 40.000 честички годишно.
Со цел да се намали можната штета на микропластиката и нанопластиката за луѓето и животната средина, важно е да се ограничи нивното ширење и употреба, а во исто време да се продолжи со истражување на ефектите од малите пластични честички. Откриениот механизам за надминување на заштитните бариери во телото може решително да го унапреди ова истражување, посочува научниот тим од МедУни Вин.
