Откако истражувачите ги анализирале синџирите на исхрана на организмите од морското дно во близина на Арктикот, сфатиле дека меѓу нив се крие многу успешен предатор.
Арктичкиот Полуостров е место каде преовладуваат тешки услови и преживуваат само оние што успеале најдобро да се прилагодат на нив и да фатат доволно плен. До неодамна, поларната мечка се сметаше за шампион во оваа категорија, но најновото истражување сугерира дека врвот на локалната мрежа на исхрана сепак би можел да биде некој друг.
Пред сè, треба да се објасни дека мрежата на исхрана е мапа на врски што комбинира различни синџири на исхрана во екосистемот. Индивидуалните синџири содржат примарни производители кои добиваат енергија од Сонцето или со рециклирање на мртви гранки, примарни потрошувачи кои ги јадат другите примарни потрошувачи и секундарни потрошувачи кои ги јадат сите под нив.
Кога станува збор за морските прехранбени мрежи, истражувачите главно се фокусираат на отворените води во кои доминираат организми од планктони до поларни мечки, често таргетирајќи го морското дно бидејќи веруваат дека нема врвни предатори. Сепак, се чини дека тоа не е вистина.
Истражувачки тим направи детална мапа на различните синџири на исхрана што го опкружуваат островот Саутемптон на канадската територија Нунавут и откри дека дел од мрежата на морското дно има толку врски како и на површината и тоа ни помалку ни повеќе туку - морските ѕвезди.
Со анализа на 1.580 индивидуални животни кои живеат во крајбрежниот екосистем на островот Саутемптон, истражувачите откриле дека организмите на морското дно и оние на површината имаат сличен број на трофични нивоа во синџирот на исхрана. Но, морските ѕвезди биле клучен дел од таа исхрана, особено семејството Pterasteridae, кое постојано било на врвот на повеќето индивидуални синџири.
Анализите покажале дека тие се хранат со низа секундарни потрошувачи, вклучувајќи школки, мекотели, морски краставици и сунѓери. Со други зборови, морските ѕвезди од групата Pterastidae ловеле на ист размер како и поларните мечки, кои ловеле моржови, галеби, белуга китови и фоки.
Истражувањето е објавено во списанието Ecology.
