Историските податоци велат дека за време и непосредно по владеењето на Јарослав Мудриот, Киевска Русија била најголемата европска земја во своето време.
Потеклото на државата и самото име Киевска Русија сѐ уште е предмет на дебата меѓу историчарите. Всушност, правилното име е Киевски Рус, но кај нас прифатено е и Киевска Русија. Според официјалниот извештај, „Историјата на минатите години на најстарата руска хроника“, напишана кон крајот на XI и почетокот на XII век во манастирот Печерск во близина на Киев, ја основал Викингот Олег Пророкот, (најверојатно) братот на варангискиот водач Рурик, кој ја добил контролата над Ладога во 862 година и ја изградил населбата Холмгард во близина на денешен Новгород.
Олег Пророкот бил владетел на Новгород од околу 879 година. Во 882 година ги зазел и Смоленск и Киев, а поради стратешката положба на реката Днепар, го претворил Киев во престолнина на Киевски Рус. Проширувајќи ја својата моќ, Олег ги обединил локалните словенски и фински племиња, ги поразил Хазарите и во 911 година склучил трговски договори со Константинопол.
Наследникот на Олег, Игор, кој се смета за основач на династијата Рурик, која давала руски владетели до XVII век, бил помалку способен од неговиот вујко. На пример, договорот што тој го склучил со Константинопол во 945 година содржел услови кои биле понеповолни од оние од 911 година.
Во своите списи византискиот цар Константин VII Порфирогенит ги опишал трговските обичаи во Киевски Рус во тоа време. Во текот на зимата киевските принцови ги посетувале соседните племиња за да соберат данок, кој се состоел од крзно, пари и робови. Кога ќе дошла пролетта ја товарале својата стока во мали чамци и ја пренесувале преку Днепар во конвој за да ги обесхрабрат нападите на номадските степски племиња. Нивната крајна дестинација била Константинопол, каде што нивните трговски права биле строго дефинирани со договор.
Синот на Игор, Свјатослав (наместо кого од 945 до 963 година како регент владеела неговата мајка Олга) бил последниот од киевските кнезови кој се придржувал до скандинавските традиции. Откако Владимир I ја презел власта (во 980 година, откако го убил Свјатослав), лозата на Рурик преминала во христијанство, а потоа била покрстена и цела Киевска Русија.
Владеењето на Владимир го најавило почетокот на златното време на Киевски Рус, но тогашниот сјај почивал на нестабилна основа, бидејќи врската меѓу државата и нејзините поданици била лабава. Затоа Владимир бил наречен Велики.
Единствената алка која дотогаш ги обединувала освоените племиња била моќта на големиот кнез од Киевски Рус. Народот ѝ плаќал даноци на државата, а за сè останато бил речиси целосно оставен на себе и така можел да ги зачува своите традиционални структури и навики.
Настан од големо значење за време на владеењето на Владимир било неговото прифаќање на православната христијанска вера во 988 година. Преобраќањето дошло по сојузот со византискиот император Василиј II, кој му ја ветил раката на својата сестра во замена за воена помош и прифаќање на христијанството. По потиснувањето на традиционалните верски обичаи во Киев и Новгород, започнало ширењето на византиските обреди низ целата земја.
По смртта на Владимир во 1015 година следел период на неизвесност поради братоубиствените битки. Најстариот преживеан син на Владимир, Свјатополк, убил тројца негови браќа и ја презел власта во Киев. Тогаш преживеаниот брат Јарослав, гувернерот на Новгород, со поддршка на новгородците и помош на платениците Викинзи го победил Свјатополк и станал голем кнез на Киевски Рус во 1019 година.
За време на владеењето на Јарослав Мудриот, Киев станал политички и културен центар на Источна Европа. Јарослав го разубавил својот главен град со катедралата Света Софија, црква изградена во византиски стил која е зачувана до денес. Јарослав собирал и книги кои ги давал на превод. Ги поддржувал свештенството и манастирите, а го основал и првото училиште.
Историските податоци велат дека за време и веднаш по владеењето на Јарослав Мудриот, Киевски Рус бил најголемата европска земја во своето време.
Во обид да го запре семејното крвопролевање во кое и самиот учествувал за да дојде на власт, Јарослав вовел наследен едикт, но тој сепак верувал дека територијата на Киевски Рус како целина му припаѓа на неговото семејството.
Неговиот указ немал траен ефект. По смртта на Јарослав во 1054 година неговите синови продолжиле да се борат меѓу себе.
Титулата големиот кнез на Киевски Рус го изгубила своето значење, а монголското освојување во XIII век ставило крај на моќта на Киевски Рус.
