Една од легендите на италијанскиот фудбал е Кристијан Виери, голгетерот кој долги години ја красеше Серија А и кој поради повреда го испушти мундијалскиот пехар во 2006 година.
Роден во Болоња во 1973 година, Виери со родителите на 4-годишна возраст се сели во далечната Австралија. Почнува со фудбал во Маркони Сталионс, клуб на италијански имигранти од Синдеј. Но, неговиот сон е Италија и само Италија.
„Австралија и семејството ги напуштив на 14 години со два сона: да играм во Серија А и да го облечам националниот дрес. Срцето ќе ми излеташе кога Чезаре Малдини, кој е како втор татко за мене, ме викна во У21 репррезентацијата. Пред секој натпревар одев во купатилото и плачев од радост и напнатост. Да се претставува сопствената земја за мене е најголемо достигнување. Плукав крв за репрезентацијата, си одев преморен по секој натпревар, не познавав друг начин на играње одредени натпревари. Оние кои само еднаш ќе направат чекор назад, не би ги пуштил ниту да пристапат до Коверчано“, вели Виери. Инаку, Коверчано е тренинг-центарот на италијанската репрезентација во истоименото предградие на Фиренца.
На Чизмата почна во нисколигашот Санта Лучија, потоа замина во Прато, а во Серија А дебитираше во дресот на Торино. Потоа играше за Пиза, Равена, Венеција, Аталанта, Јувентус, мадридски Атлетико, Лацио, Интер, Милан, Монако, Сампдорија, Аталанта и Фиорентина. Одигра вкупно 264 натпревари во Серија А на кои постигна 142 гола со што е 29-ти на вечната листа на голгетери.
Кристијан Виери ги бранеше боите на Италија на два Мундијала: во 1998 и 2002. Требаше да биде на списокот и за оној во Германија во 2006, но на 26 март играјќи за Монако заработи повреда на коленото при еден сидир со Бернар Менди од ПСЖ, повреда која му го уништи сонот за трет Мундијал.
Голгетерот открива како не му било воопшто лесно да ги гледа неговите соиграчи, а првично не можел ни да се радува на освоената титула знаејќи дека и тој требало да биде таму.
„Што почувствував кога сликата на Канаваро со мундијалскиот пехар го обиколи светот? Бев уништен. Знаете дека не можев да изгледам ниту еден натпревар на 'Аѕурите'? Господе, колку само страдав... На почеток, пробував да не ни мислам на тоа. Си велев: 'Се мачев со години, дадов 9 гола на Мундијалите и го загубив животниот сон поради повреда!'. Потоа, сепак во моето срце никна радост за сите тие момци, соиграчи од аѕурниот дрес: тоа беше нашата генерација, а каква само генерација беше! Најсилната која Италија ја имала, заедно со онаа од 1982“.
„Освоивме во 2006, но веројатно врвот го достигнавме во 2002. Само да не беше тој кловнот...“, се присетува Виери. Таа Италија од 2002 беше еден од фаворитите за пехарот. Во тимот ги имаше Паоло Малдини, Анџело Ди Ливио, Луиџи Ди Бјаџо, Винченцо Монтела, Марко Делвекио, Дамјано Томази, итн. Но, Италија ја исфрли контровезниот еквадорски судија Бајрон Морено чие судење на натпреварот со кодомаќинот Јужна Кореја директно влијаеше на резултатот и на елиминацијата на Италија во осминафиналето.
„Навистина, таа ноќ во Берлин сѐ беше перфектно, фалев само јас...“, тагува популарниот Бобо.
