Ново истражување издаде остро предупредување до побогатите земји кои складираат резерви вакцини против COVID-19. Како што велат, тоа има краткорочни локални придобивки, но на долг рок ги прави сите поподложни на инфекција.
Преку петгодишен модел, научниците открија дека кога богатите земји би дале 46 отсто од нивните резерви вакцини против COVID-19 на земјите со низок и среден приход (LMICs), тоа не само што ја намали стапката на смртност во тие земји, туку и ќе го намали ризикот од појава на нови варијанти на вирусот.
Споделувањето на вакцините го ограничи и бројот на бранови во пандемијата, покажа моделот на научниците.
Земјите со високи приходи (HIC) сега имаат пристап до повеќето достапни залихи вакцини и даваат приоритет на вакцинирањето на сопственото население - но како што покажаа варијантите делта и омикрон, никој не е безбеден додека сите не се безбедни.
„Нашите резултати покажуваат дека нееднаквоста во вакцините обезбедува само ограничени и краткорочни придобивки за HIC земјите“, пишуваат истражувачите во нивниот труд.
„Поострите разлики во дистрибуцијата на вакцините помеѓу HIC и LMIC доведуваат до порано и поголеми избивања на нови бранови. Спротивно на тоа, стратегиите за правична дистрибуција на вакцини значително го спречуваат ширењето на нови видови“, велат тие.
Истражувачите следеа податоци вклучувајќи го глобалното движење на луѓето, ефикасноста на вакцините и еволутивната динамика на вирусот за да видат како ќе функционираат различните обрасци на дистрибуција на вакцини - вклучително и испитување на сценарија во кои вакцините се акумулираат во споредба со нивната дистрибуција.
Додека HIC првично забележаа позитивен тренд на акумулација, во смисла на намалување на преваленцата на инфекции со коронавирус и кумулативна стапка на смртност, доцнењето на вакцинацијата во другите земји едноставно ја продолжува пандемијата, известува Science Alert.
Покрај тоа што доведува до повеќе смртни случаи кај LMICs, ова значи повеќе време за повторна инфекција, повеќе шанси за идни бранови и повеќе време за вирусот SARS-CoV-2 да развие нови варијанти и повторно да зарази веќе вакцинирани популации.
Земјите со високи приходи не можат да се заштитат од овие проблеми при преминувањето на нивните граници, дури и со високи нивоа на вакцинација на населението. Несподелувањето на вакцините на крајот чини повеќе во однос на борбата против инфекцијата и одржувањето на здравјето на луѓето.
„Многу истражувачи и експерти за јавно здравје предупредија на негативните последици од глобалната нееднаквост во вакцините“, објаснуваат истражувачите. „Пандемиите не познаваат граници, а јавно-здравствените и економските трошоци за нефер дистрибуција на вакцини на крајот ќе бидат на товар на сите земји“, велат тие.
До крајот на 2021 година, најмалку една земја во светот одобрила 31 различна вакцина со администрирани околу 9 милијарди дози (тоа е околу 116 дози на секои 100 луѓе на планетата). Се покажа дека е возможен силен одговор на вакцината на COVID-19 - но мора да се користи насекаде.
Меѓутоа, кога станува збор за ваквото моделирање, тешко е да се предвиди колку брзо земјите ќе ги вакцинираат луѓето или колку ќе биде стабилно снабдувањето со лекови, но бројките се јасни дека закрепнувањето од пандемијата треба да биде глобален заеднички напор од овој момент па натаму.
„Донациите на вакцини од земјите со високи приходи, исто така, би можеле да ги заштитат земјите со високи и ниски приходи“, заклучија истражувачите. „Рационалниот личен интерес на земјите со високи приходи е да ги споделат вакцините со земјите со ниски приходи пред да го вакцинираат целото население“, се вели во студијата објавена во списанието Nature Human Behavior.
