Едно неодамнешно истражување потврди дека морското чудовиште од нордиската митологија опишано во ракописи од средниот век навистина постои и најверојатно станува збор за обичен кит.
Хафгуфите се споменати во норвешки ракописи од XIII век наречени „Konungs skuggsjá“ (Огледалото на кралот). Името на суштеството, hafgufa, доаѓа од старонордиски и тоа haf (море) и gufa (пареа или магла). За суштетсвото се вели дека ја користело сопствената повраќаница како мамка да улови риби. Ова животно ги населувало водите околу Исланд, односно Гренландското Море, и јужно кон Хелуланд, земја за која не се знае точно која е, бидејќи била откриена од Леиф Ериксон за време на неговото патување во Америка, многу пред Колумбо. Денес во научната фела преовладува мислењето дека станува збор за Бафиновиот Остров во Канада.
Пред нешто повеќе од една деценија научниците за прв пат ја опишаа техниката на лов кај грбавите и брајд китови, позната како „хранење со стапица или вода“. При ова хранење споменатите животни ја држат устата неподвижно отворена на површината на водата, додека во нив влегува јато риби и птици, несвесни дека влегуваат во смртоносна стапица.
„Читав една нордиска митологија и приметив суштество кое при хранењето се однесувало речиси идентично како грбавиот кит“, вели Џон МекКарти од Универзитетот Флиндерс во Австралија. „Кога почнавме малку подлабоко да истражуваме, приметивме дека паралелата е навистина прилично впечатлива“.
Тим на експерти од различни области се здружил за да ја истражи сличноста помеѓу стратегијата на лов што ја користи споменатиот вид на китови и легендарните хафгуфи од нордиската митологија. Станува збор за моско чудовиште чие име значи „морска магла“.
„Скандинавците биле вешти морнари. Нивните пловидби во најголемиот број случаи биле поради риболов, така што имале многу големо познавање за плимите, струите, брановите, но и рибите“, објаснува Лорен Поер од Универзитетот во Вашингтон.
Поради тоа истражиле бројни извори и дошле до заклучок дека описите на митолошкото суштество кое на рибите им испушта примамлив мирис всушност одговараат на сознанијата до кои дојде неодамнешна студија во која се наведува дека грбавите и брајд китови при гореспоменатата техника на хранење повраќаат во својата уста при што испуштаат мирис сличен на скапана зелка, кој пак го привлекува пленот.
„Иако нивната перцепција на светот била навистина поинаква, луѓето понекогаш давале прецизен опис на видовите. Во недостаток на свест за поменатата техника на хранење, некои писатели измислиле митолошко морско суштество и направиле забуна“, објаснува МекКарти.
Истражувањето е објавено во списанието Marine Mammal Science.
