Поголемиот дел од Месопотамија - модерен Ирак - во тоа време бил прилично ненаселен. Едноставно, бил премногу топол и сув. Сепак, некои неодамнешни ископувања покажуваат дека имало голем број земјоделски населби од раниот неолит на крајниот југ, околу Персискиот Залив. Една теорија е дека сегашниот Персиски Залив не бил исполнет со вода до пред околу 12000 години. Тоа била длабока долина, а древните ловци собирачи живееле таму во т.н. Заливска Оаза.
Помеѓу 12000 и 8000 години - нивото на морето се подигнало и преплавило повеќе од 100.000 квадратни километри земја со морска вода. Дури и по ова поплавување, околу заливот сè уште имало многу повеќе копно од денес, а неолитските села напредувале. Говедата што ги чувале имаа локално потекло, но нивните овци дошле од подалеку од север.
Околу 6000 година п.н.е. земјоделците почнале да се движат на југ од подножјето во поплавната рамнина на Месопотамија додека сфаќале како да копаат канали за наводнување за да ги наводнуваат своите посеви. Месопотамиската Рамнина е многу рамна. Се состои од илјадници години тиња наталожена од поплавите на реките Тигар и Еуфрат. Оваа тињава почва е богата и плодна кога се наводнува, така што наводнуваните полиња создавале многу храна.
Ситуацијата во древниот Египет била слична, но со некои важни разлики. Во Египет, годишната поплава пристигнувала непосредно пред сезоната на сеидба. Штом водите ќе се повлекле, земјоделците го засадувале своето семе, а земјата била доволно влажна за да треба минимално дополнително наводнување. Земјиштето давало обилни култури, со мала потреба од човечка интервенција освен сеидба, негување и берба.
Многу потешка ситуација имале земјоделците од Месопотамија, кои се обидувале да ја искористат речната вода за наводнување на нивните ниви. Една разлика од Египет е тоа што реките во Месопотамија биле, на места, повисоки од копното. Ова на некој начин било предност. Ако земјоделците го пробивале природниот насип од двете страни, дел од водата од реката ќе течела надолу во нивните ниви.
Меѓутоа, кога доаѓале годишните поплави и речните води се излевале преку бреговите, немало гаранција дека реката ќе заврши по истиот тек како порано. Ако некое село било во близина на бреговите на реката - а биле речиси сите - селаните би можеле да немаат среќа ако реката се пренасочела по повлекувањето на поплавите.
Друг проблем за земјоделците во Месопотамија било тоа што поплавите доаѓале во погрешен период од годината. Семето требало да се сее на пролет, но поплавата доаѓала на почетокот на летото. Надојдената вода ќе ги однесела младите растенија.
Затоа, Месопотамците кои се преселија во долините на реките требало да најдат начини да ги контролираат реките. Ова значело дека селаните требало да ги здружат силите за да направат некои прилично големи градежни проекти, како што се зајакнување и подигање насипи на двата брега на реките и заштита на полињата со насипи и акумулации. Овие напори станале постојана карактеристика на животот во Месопотамија.
