Меланезиското гранично плато, подводно плато во Тихиот Океан, само малку помало од Обединетото Кралство, почнало да се формира благодарение на вулканските ерупции уште во периодот Креда.
Суперструктурата зафаќа околу 222.000 квадратни километри, пишува Science Alert.
Земањето примероци од површината на платото докажа дека има вулканско потекло, а неговите карпести коски се состојат од оладена магма ослободена во периодот пред приближно 122 до 83 милиони години.
Но, наоѓањето докази од дното на океанот не е толку едноставно како барањето индиции на копно. Ретките минерали ископани со текот на времето сугерираат дека раѓањето на ова плато било сè само не едноставно, со најмалку 25 различни вулкански структури одговорни за неговото создавање.
За да откријат како парчињата од сложувалката се вклопуваат заедно за време на создавањето, научниците користеле претходно објавени податоци за хемискиот состав на платото и околните формации.
Познати како жаришта, овие интензивни фонтани на топлина остануваат релативно фиксирани додека кората постепено се движи.
Резултатот е колона од магма која ги пробива слабостите во карпата, создавајќи траги на вулканска активност што извира синџири од острови, планински сртови и морски планини.
Спојувајќи ги парчињата од сложувалката, нејасното жариште познато како „Луисвил“ некаде во јужниот дел на Пацификот ги постави темелите на платото, пред околу 120 милиони години, исфрлајќи поплава од магма што го создаде она што сега е познато како Роби Риџ, заедно со неколку други околни морски планини.
Околу 45 милиони години подоцна, истиот ослабен дел од кората се сретнал со точката Руруту-Араго, што резултирало со формирање на нови острови и морски планини. Времето ќе ги повлече назад во длабочините, но нивните корени придонесоа за структурата на платото.
Третото жариште одговорно за сегашните Самоански Острови би го реактивирало формирањето на морски планини и острови и би испорачало нов круг на вулканска активност пред околу 20 милиони години.
