Пред илјада години луѓето живееле без часовници, така што буквално постоело време пред времето, а за да се одреди истото се користеле метафори.
Во средновековна Англија, на пример, имале мерка на време наречена Pater Noster Whyle, што било времето потребно за да се каже Оче наш, главната молитва во христијанството.
Значи, каков беше животот без часовници и колку часовниците го сменија начинот на кој се гледаме себеси и светот?
Сè до доцниот среден век, луѓето не го сметале времето како нешто одвоено од работата што ја работат. Косењето на тревникот не би траело „половина час“; било потребно онолку време колку што е потребно да се искоси тревникот. Историчарите ова го нарекуваат начин на живот „ориентиран кон задачи“. Ова значи дека времето се гледало во однос на тоа колку долго траела задачата, а не поделено на часови, минути или секунди.
„Сте ги молзеле кравите кога им требало молзење и сте ги жнееле посевите кога било време на жетва, а секој што ќе се обидел да наметне надворешен распоред за нешто од тоа, на пример, правејќи го месечното молзење во еден ден за да го тргне од патот, или обидувајќи се да ја направи жетвата да дојде порано, тој со право би се сметал за лудак“, пишува Оливер Буркеман во својата книга „Four Thousand Weeks: Time Management for Mortals“ (Четири илјади недели: Управување со времето за смртници).
Поентата е дека пред пронаоѓањето на часовникот немало работно време од 8 до 4. Не можело да има гледање во часовник кога немало часовници. Работата била завршена кога ќе се соберела жетвата. Повеќето луѓе би очекувале да работат дење, што значело долги денови од 16 часа во лето и многу пократки 8 часа во зима. Немало брзање да се заврши задачата поради некои вештачки временски ограничувања. Како што ќе ви каже секој бавен, опуштен старец, „трае колку што е потребно“.
Повеќето луѓе денес работат работи кои вклучуваат канцеларија или фабрика. Ако сакате да одржите состанок во одредена просторија со одредени луѓе, кажувајќи: „Ајде да се собереме после ручекот“ е малку нејасно. Тешко е да се фати воз, „откако ќе ги измијам забите“, или да гледате филм во кино „кога сонцето ќе зајде“.
Како што Европа се индустријализирала, флексибилноста на аграрниот живот ориентирана кон задачите била запрена. Првата голема корпорација која редовно користела часовници била Британската поштенска служба, а потоа и железничките компании. Но, наскоро сите ги виделе предностите на живеењето според час. Тешко е да се координираат фабричките работници и да се работи производството без часовник. На индустријализацијата ѝ било потребно работниците да дојдат на работа „навреме“. Излезот, продуктивноста и ефикасноста барале часовник.
Кога ја проучувате историјата на идеи, често е лесно да го проектирате сопствениот живот во животите на оние што дошле претходно. Без часовник, тешко е да се замисли како се управувало со општеството. Спротивно на тоа, за еден средновековен земјоделец кој нè набљудува, нашите животи денес би биле крајно чудни или дистописки.
Часовниците целосно го искоренија и го сменија начинот на кој го гледаме светот. Само размислете колку често го проверувате времето на вашиот телефон или часовник. Вашиот живот е управуван од часовникот. Како да сме ги поделиле животите на мали коцки и сме ставиле парчиња од себе во тие блокови. Работите порано биле „ориентирани кон задачите“. Светот се движел како што се движел светот. Сега се обидуваме да го истегнеме и скршиме светот за да ги исполниме барањата на времето. Часовникот никогаш не лаже и не смеам да доцнам. Господарите на часот ќе бидат незадоволни, пишува Bigthink.com.
Меѓутоа, понекогаш мораме да ги отфрлиме нашите синџири за отчукување. Не мора сè во животот да се подели на уредни сегменти, како училиштните часови. Понекогаш е добро да дозволиме светот да се случи. Не само што треба да го прифатиме тој факт, туку и да им кажеме на другите луѓе дека „ќе трае колку што е потребно“.
