Јапонскиот стил на родителство е поинаков од нашиот, но некои трикови од оваа земја може да ги примениме бидејќи се прилично ефикасни. Истражување објавено во Lanset откри дека јапонските деца се меѓу најздравите и најсреќни во светот.
Што може да научиме за родителството од Јапонците? Родителската љубов е неспоредливо најсилната, најчистата љубов што човек може да ја почувствува, но понекогаш може и да претераме во грижата кон децата и да ги чуваме во стаклено ѕвоно.
Овие неколку трикови и совети може да ги применувате, доколку сакате детето да израсне во независна личност.
Од најрана возраст децата во Јапонија учат да бидат самостојни и полни со самодоверба. Родителите ги учат од мали да чистат, да, готват, да помагаат во домашните обврски, а со истите работни навики продолжуваат и во градинка и во училиште.
Во Јапонија зборот за дисциплина е „шицуке“, збор кој приближно може да се преведе како „одгледување“. Наместо викање, во јапонското дисциплинирање на децата секогаш важи правилното размислување за последиците од тоа што детето го има направено, пишува Savvytokio.com.
Во Јапонија е најнормално да гледате како децата сами одат на училиште. Според податоците на Светската здравствена организација, повеќе од 98 проценти од децата пешачат до училиште.
Родителите од почетокот ги учат децата до повеќето места да пешачат, доколку дестинацијата не е многу далеку.
Мала е веројатноста дека ќе видите јапонско дете како има испади на бес среде продавница. Јапонските родители од мала возраст ги учат децата на почит кон постарите и на размислување како нивото однесување влијае на другите.
Сепак, за детските тантруми темата е опширна, децата може да реагираат од плачење до викање, клоцање, удирање и задржување на здивот. Некои деца често имаат тантруми, некои многу ретко и се нормален дел од развојот на децата. Може да се случат кога децата се уморни, гладни или им е непријатно. Најчесто се појавуваат кога не го добиваат тоа што го сакаат. Децата учат како да се справат со фрустрацијата и како да ја надминат со текот на времето.
Во Јапонија детето секогаш го фалат за вложениот труд, а не за способноста. Таквиот начин на охрабрување и пофалби важи дури и кога детето има проблеми со нешто бидејќи родителите веруваат дека поради тоа детето уште повеќе ќе се труди.
