Застанати на крстопат во современиот свет, каде што се чини дека глобалните кризи се спојуваат, потрагата по ментална благосостојба станува длабоко личен и итен потфат.
За милениумците, генерација која храбро се соочува со генерациските трауми и ја прифаќа психотерапијата како моќна алатка за живеење, предизвикот не е само да се преживее, туку и да се напредува, соочени со наки како војни, економска нестабилност, социјална несигурност, последици од пандемијата и актуелната климатска криза.
Како секој милениумец, побарав првична помош во релевантни истражувања, пред да ви ја претставам оваа интимна стратегија за заштита на менталното здравје во време на општествени превирања. Претходно зборував како наоѓам мотивација за да продолжам понатаму во овој неизвесен пејзаж, па неизбежно беше дека ќе нурнам подлабоко.
Во хаосот на светот, најдов утеха во негувањето истрајност преку присутност и (обиди за) медитација. Нежната практика на длабоко дишење и водена медитација стана мое засолниште, обезбедувајќи светилиште каде што би можела да се движам низ бурата внатре. Техниките поддржани со истражувања ме опремија да управувам со стресот, да навигирам низ емоциите и да најдам моменти на мир среде превирањата.
Како милениумка, мојата посветеност на цврсти социјални врски се појави како спас во овие турбулентни времиња. Во мојата тесно поврзана заедница (читај: групен чет со отселените другарки) споделуваме искуства, разменуваме стратегии за справување и си даваме непоколеблива поддршка. Секако, тука се и внимателно избраните и нежно негуваните односи со членови на семејството и блиски пријатели со кои физички го делам секојдневието. Негувањето на овие врски стана не само извор на сила, туку основен аспект за зачувување на мојата ментална благосостојба.
Мојот однос со вестите и информациите претрпе трансформација бидејќи научив да го балансирам информирањето и заштитата на моето ментално здравје. Поставувањето граници на тоа како ги селектирам медиумите, проверката на информациите и фактите и распознавањето на изворите ми овозможи да останам ангажирана без да подлегнам на преоптоварувањето со информации, поттикнувајќи пооптимистичка перспектива.
Признавајќи ја важноста на поддршката за менталното здравје, се впуштив во лична одисеја преку психотерапија. Разбивајќи ја стигмата околу менталното здравје, терапијата стана свет простор за самооткривање, исцелување и раст. Професионалната поддршка одигра клучна улога во навигацијата низ сложеноста на моите емоции и градењето на издржливост наспроти општествените предизвици.
Интегрирањето на практиките за грижа за себе во мојата дневна рутина стана радикален чин на самољубов. Од (редовно) вежбање и негување хоби до изборот секој ден да добивам доволен и квалитетен сон, овие ритуали станаа мои сидра, нудејќи моменти на радост и обнова кои го поттикнаа моето патување кон ментална благосостојба.
Канализирањето на моите грижи во застапување и активизам ми обезбеди моќен издувен вентил. Вклучувањето во каузи усогласени со моите вредности не само што придонесе за општествени промени, туку и ме поттикна со чувство на припадност и ангажираност. Преземањето значајни активности стана составен дел од мојата стратегија за ментално здравје, трансформирајќи ги предизвиците во можности за раст.
Моето лично патување низ бурите на општествените превирања беше обележано со издржливост, поврзаност, самооткривање и значајна акција. Како милениумка посветена на разбивање на генерациските трауми и негување култура на отвореност за поволностите на психотерапијата, открив дека давањето приоритет на менталната благосостојба не е само личен императив, туку и придонес за градење емпатично и отпорно општество. Преку овие интимни стратегии, се надевам дека ќе ги инспирирам колегите и колешките милениумци да тргнат по сопствените патишта кон ментална благосостојба, претворајќи ги предизвиците на нашето време во можности за личен раст и колективно заздравување.
