За да ја разбереме нашата идна еволуција, мора да погледнеме назад во нашето минато. Дали нашите потомци ќе бидат киборзи со високотехнолошки импланти, екстремитети кои можат повторно да растат и камери наместо очи како во научно-фантастичен роман? Дали ќе станеме помали или повисоки, послаби или подебели, дали ќе имаме различни црти на лицето и боја на кожа?
За да го разгледаме одговорот на ова прашање, да се вратиме милион години наназад за да видиме како изгледале луѓето тогаш. За почеток, хомо сапиенс не постоел. Пред милион години веројатно постоеле неколку различни типови на луѓе, вклучувајќи го и хомо хејделбергенсис, кој делел сличности со хомо еректус и современите луѓе, но имал попримитивна анатомија од подоцнежниот неандерталец, пишува BBC.
Можеби, тогаш, би можеле да еволуираме да бидеме пониски, така што на нашите тела ќе им треба помалку енергија, според Томас Мејлунд, вонреден професор по биоинформатика на Универзитетот Архус во Данска, што би било корисно на оваа веќе пренаселена планета.
Животот со многу луѓе е нова состојба на која луѓето мора да се прилагодат. Кога бевме собирачи и ловци, имавме неколку интеракции на дневна основа. Мејлунд верува дека би можеле да еволуираме на начини кои би ни помогнале да се справиме со сè побројната светска популација. Запомнувањето на имињата на луѓето, на пример, може да стане многу поважна вештина.
„Мозочниот имплант би ни овозможил да ги паметиме имињата на луѓето“, вели Томас. „Знаеме кои гени се вклучени во изградбата на мозок кој е добар во запомнувањето на имињата на луѓето. Тоа веќе не е биолошко прашање, туку технолошко“, рече тој.
Во моментов, луѓето имаат импланти за да поправат проблематичен дел од телото, како што се пејсмејкери или импланти на колк. Можеби во иднина имплантите ќе се користат само за подобрување на луѓето. Покрај мозочните импланти, би можеле да имаме повеќе видливи парчиња технологија како елемент на нашиот изглед, како што е вештачко око со камера што може да чита различни фреквенции во боја и визуелни прикази.
Дизајнирање деца
Научниците веќе имаат технологија за промена на гените на ембрионите, иако ова е контроверзно и никој не е сигурен што ќе се случи понатаму. Но, во иднина, смета Мејлунд, би можело да се смета за неетичко да не се менуваат одредени гени. Промената на ембрионот може да влијае и на изгледот на детето, па можеби луѓето ќе изгледаат онака како што нивните родители сакаат да изгледаат.
Сега кога имаме генетски примероци од целосниот геном на луѓето ширум светот, генетичарите добиваат подобро разбирање за генетските варијации и како таа е структурирана кај човечката популација. Не можеме точно да предвидиме како ќе се промени генетската варијација, но научниците од биоинформатиката гледаат на демографските трендови за да ни дадат некоја идеја.
Хоџсон предвидува дека урбаните и руралните области ќе станат генетски поразновидни. „Целата миграција доаѓа од руралните средини во градовите, така што има зголемување на генетската разновидност во градовите и намалување во руралните средини“, рече тој.
Луѓето ќе имаат потемен тен
Некои групи се размножуваат со повисоки или пониски стапки. Популацијата во Африка, на пример, брзо се шири, така што овие гени се зголемуваат со поголема фреквенција на глобално ниво на популација. Областите со светла кожа се репродуцираат со пониски стапки. Затоа, предвидува Хоџсон, бојата на кожата ќе стане потемна од глобална перспектива.
„Речиси е сигурно дека темната боја на кожата е почеста на глобално ниво отколку светлата боја на кожата“, рече тој. „Би очекувал просечниот човек да има потемна нијанса на кожа за неколку генерации отколку сега.“
Ако луѓето навистина го колонизираат Марс, како би изгледале ние? Со помала гравитација, мускулите на нашето тело би можеле да ја променат структурата. Можеби имаме подолги раце и нозе. За да се прилагодиме на постудена клима, можеби стануваме подебели, со изолациони влакна на телото, како нашите неандерталци?
Одговорот не можеме да го знаеме со сигурност, но сигурно е дека човечката генетска варијација се зголемува. Во светот, има околу две нови мутации секоја година за секој од 3,5 милијарди базни парови во човечкиот геном, вели Хоџсон. Што е прилично неверојатно - и веројатно нема да изгледа исто за милион години.
