Златан Ибрахимовиќ во својата книга детално го опиша најтешкиот момент во животот, кога почина неговиот постар брат Сапко.
Шведскиот напаѓач Златан Ибрахимовиќ реши да стави крај на својата играчка кариера ова лето и преживеа толку многу што може да напише уште една книга. Имаше бурна спортска кариера, но и приватно се соочи со бројни проблеми, а една од најтешките животни епизоди ја опиша во книгата „Адреналин: Мојата нераскажана приказна“ каде што зборува и за смртта на брат му Сапко, кој почина во 2014 година на 42 години од леукемија и тоа многу го погоди Златан.
Нему му посвети една од тетоважите на телото: „Не сакам да размислувам како ќе бидам кога ќе остарам и како ќе стареат моите тетоважи, намерно ги истетовирав на грбот за да не ги гледам. Немам тетоважи на нозете, има само лузни поради мојот стил на игра и мојата фудбалска историја. На раката го истетовирав датумот на раѓање на брат ми Сапко кој почина на 42 години, 30 април 1973. Леукемијата го однесе за само 14 месеци, па не сакам да размислувам за иднината и се концентрирам само на овој момент, на сегашноста“, пишува во книгата на шведскиот фудбалер.
„Се трудам да не губам ниту една секунда и се трудам да бидам што е можно поблиску до моите синови и да поминувам време со нив и со луѓето што ги сакам бидејќи знам дека животот лета и дека еден лекарски преглед е доволен за да се промени сè засекогаш“, напиша Ибрахимовиќ во својата книга.
„Кога го прашав Сапко како забележал дека е болен, ми кажа дека одел по улица и одеднаш почнал да се чувствува чудно, како да тоне во тротоарот. Се чувствувал како да е под вода, не можел да дише. Веднаш заминал во болница и направил низа тестови, ништо не му кажале. Следниот ден докторот му се јави на татко ми и му кажа сè. Го праша за каква леукемија се работи и тој го доби одговорот ‘агресивна’, а за жал состојбата не се подобри по првичната терапија, згора на тоа се чини дека само се влоши.“
„Сапко почна со терапија, но неговата состојба се влоши за неколку месеци. Се вратив од Париз каде играв и го најдов отечен, без коса и тешко се движеше. Многу ми беше тешко да го видам во таква состојба. Не бев спремен. Тој мораше да испие еден куп лекови за да се чувствува подобро, но тоа беше само на кратко. Тато го однесе во тоалет, а потоа се врати во дневната соба и ми призна за прв пат: Нема надеж. Го погледнав и ја сфатив сериозноста на неговиот поглед. Не можев да дишам, не можев ни да голтнам. Но како? Сапко ми даваше надеж, а татко ми ми ја земаше. Со сета физичка сила што ја имав, со сите пари, со сите познаници, не можев ништо да направам за да му помогнам на брат ми. Се чувствував целосно немоќен, како апсолутна нула. Бев уништен“, вели Златан во книгата.
„Состојбата на Сапко се влоши уште повеќе, го однесовме во институција, но тој остана таму само седум дена. Тоа не му се допадна. Тогаш тато реши да го врати дома. Само што беше исцрпен од болките и напорот на кој беше изложен додека го негуваше синот, 24 часа на ден повеќе од една година, не се одвојуваше од него ни минута, ослабна, веќе не можеше да го крене иако Сапко веќе беше лесен како пердув. Беше принуден да го врати на клиника. Одам накај клиниката, му се јавив на татко ми, тој излезе од таму и почна да ме пречекува и заедно одиме во собата на Сапко, тој е веќе во кома. Дише неправилно. Тато ми објаснува дека интервалите меѓу еден до друг здив се подолги. Седам во подножјето на креветот, но тешко ми е сакам да го гледам брат ми, не можам, Само го слушам како му се продолжува здивот. После 15 минути тато вели: Ете, готово... Што? Не дише повеќе“.
„Сапко чекаше да дојдам и потоа умре, сакаше да бидам таму, до него. Апсолутно сум убеден во тоа. Спиев до доцна, појадував без брзање и направив сè што беше планирано, но тој ме чекаше. Дури кога стигнав, по десет минути, брат ми го зеде последниот здив. Тато стана да го покрие со чаршаф, а јас го запрев. ‘Не, не допирај го. Нека го направи тоа некој друг’“, вели Ибра во книгата која се продаде во огромен тираж.
