Моника Селеш во интервју откри што мисли за денешната генерација тенисери и се спореди себеси со некои од нив.
„Наоми Осака најмногу потсетува на мене во стилот на игра“, изјави некогашната тенисерка.
„Таа е подобра и од мене. Многу агресивна, сè решава со брзо преземање иницијатива. Бам, бам! И сè е готово. Неверојатно е колку добро се движи“, изјави Селеш.
Да не беше Селеш нападната со нож од Германецот Гунтер Пархе на 30 април 1993 година во Хамбург, веројатно ќе беше најдобрата тенисерка на сите времиња. Во тој момент, на 19 години таа веќе имаше освоено 8 Грен слем трофеи на 14 одиграни турнири.
Подоцна се покажа дека проблемот на Моника бил и од психолошка природа.
Тоа е уште една сличност со Осака. Јапонката веќе подолго време има проблем кој нема врска со рекетот. Лани влезе како најуспешна тенисерка, по Серена, со четири Грен слем титули освоени на 23-годишна возраст, но на Ролан Гарос доживеа нервен слом поради неколку прашања за нејзината игра. Одби да дојде на задолжителната прес-конференција, се повлече од турнирот, го прескокна Вимблдон и оттогаш е далеку од врвот.
Секако, проблемот на Моника е многу поголем, бидејќи никогаш во историјата не се случило некој да биде избоден со нож за време на тениски меч, но останува фактот дека таа до крајот на кариерата не успеа да ја врати доминантната позиција во женскиот тенис.
Селеш се присети и на начинот на кој тренирала, нагласувајќи дека односот кон играта е многу поважен од условите за работа.
„Татко ми многу сакаше да игра тенис и нè зеде мене и брат ми. Во тоа време децата не тренираа многу, а на паркингот пред зградата каде што живеевме испружи мрежа меѓу две коли и јас вежбав таму. Вежбав многу и на ѕидот од зградата. Тоа беше многу едноставен почеток“, се присетува Селеш, која е родена во Нови Сад.
По првите успеси, Моника се преселила на Флорида со Нико Болитиери, а веќе на 16 години го освои првиот Ролан Гарос и стана најмладата шампионка во историјата.
Таа титула неколку години подоцна ѝ ја украде Мартина Хигинс.
„Никогаш не сонував за височините до кои ќе стигнам, но она што секогаш беше со мене беше големата љубов кон тенисот. Морам да му се заблагодарам на татко ми за тоа бидејќи секогаш се трудеше да ме натера да уживам во играта дури и во најлудите моменти, кога бев под најголем притисок“, објасни таа.
